Dziurawiec - rośliny lecznicze w ogrodzie

Dziurawiec - rośliny lecznicze w ogrodzie

1 komentarzy

Jedną z najbardziej popularnych roślin leczniczych jest dziurawiec zwyczajny Hypericum perforatum, zwany także zielem świętojańskim. Jego liczne właściwości lecznicze doceniono już w starożytności.
   

Dziurawiec zwyczajny jest byliną, która w okresie od czerwca do sierpnia pokrywa się złocistożółtymi kwiatami. Liśce jajowate, całobrzegie z licznymi gruczołami zawierającymi olejek eteryczny. Roślina charakteryzuje się wzniesionym pokrojem. Łodygi potrafią osiągać nawet 100 cm wysokości. W zależności od warunków glebowych potrafi wytworzyć bardzo głęboki i rozgałęziony system korzeniowy, który umożliwia pobieranie wody nawet z głębszych warstw podłoża, dzięki czemu może sobie poradzić nawet przy bardzo niekorzystnych warunkach. Występuje w prawie całej Europie, Azji, Afryce i Ameryce Północnej. W Polsce jest pospolitą rośliną, którą możemy spotkać m.in. na przydrożach, łąkach, pastwiskach, nieużytkach, lasach mieszanych, polanach, w zaroślach.
   

Wymagania glebowe nie są wygórowane, choć roślinie należy zapewnić niezachwaszczone stanowisko oraz najlepiej gleby lżejsze, zasobne w składniki pokarmowe. Preferują stanowiska słoneczne. Dziurawce najlepiej nawozić kompostem. Przy przenawożeniu nawozami azotowymi zyskamy dużo masy zielonej, jednak mniej cennych kwiatów. Rozmnażamy je poprzez nasiona najlepiej w okresie jesiennym, ponieważ w czasie zimy nasiona przejdą naturalną stratyfikację, natomiast decydując się na siew wiosenny należy nasiona poddać sztucznej stratyfikacji. Nasiona są bardzo drobne, dlatego też najlepiej zmieszać je np. z piaskiem. Taki zabieg ułatwi nam siew. Pamiętajmy, że przy tak niewielkich nasionach podczas siewu nie przysypujemy je ziemią, tylko przyciskamy do podłoża. Przy uprawie na ziele najlepiej siać go w rzędach natomiast, chcąc uprawiać go w ogrodzie możemy zastosować siew punktowy. Dziurawiec zwyczajny nie jest za częstym gościem w naszych ogrodach, częściej uprawiamy jego krzewiaste kuzynostwo. Gatunki krzewiaste można rozmnożyć także poprzez sadzonki. Zbiór rośliny do celów leczniczych odbywa się na początku kwitnienia zanim jeszcze wytworzą się pierwsze torebki nasienne. Ziele ścinamy na wysokości około 30 cm od powierzchni ziemi. W drugim roku uprawy mamy możliwość przeprowadzenia zbiorów dwukrotnie. Suszenie powinno odbywać się w miejscach ciepłych, przewiewnych, ale nie bezpośrednio nasłonecznionych.
   

Niezwykła moc tego ziela wykorzystywana w lecznictwie jest konsekwencją zawartych w dziurawcu substancji czynnych, które wykazują dobroczynny wpływ na organizm człowieka. Zawiera m.in. olejek eteryczny, garbniki, czerwony barwnik, kwasy organiczne, flawonoidy (np. rutyna, hyperozyd), składniki lipofilne (hipercyna), sole mineralne. Dzięki nim działa rozkurczowo, dezynfekująco, uspokajająco. Poza tym wykazuje pozytywne działanie w stanach chorobowych skóry. Wpływa na poprawę nastroju, obniżenia stanu zmęczenia i stresu. Dobrze wpływa na problemy układu pokarmowego poprawiając przemianę materii, pobudza trawienie, przeciwdziała biegunce, pomaga przy zapaleniu przewodu pokarmowego.

czytaj dalej...

1 komentarzy

  1. Dodał: Martin, Tytuł: fajny opis, ale nie do końca

    Bardzo ciekawy opić dobrej rośliny, ale jest jeden błąd, który myli ludzi, a mianowicie w akapicie o właściwościach dziurawca jest napisane ze cyt. "...przy systematycznym spożywaniu dziurawca w dużych dawkach może dojść do oparzeń słonecznych. Spowodowane jest to obecnością w zielu hiperycyny..." Jest to w połowie tylko prawda ponieważ HIPERYCYNA owszem powoduje uczulenie na światło słoneczne, ale tylko gdy będziemy spożywać nalewkę z dziurawca, ponieważ HIPERYCYNA jest rozpuszczalna w alkoholach, natomiast nie jest ona rozpuszczalna w wodzi czyli nie jest ona aktywna i można pić normalnie herbaty z tej bylicy i nie obawiać się, że wystąpi u nas jakiś poparzenie słoneczne.

Dodaj swój komentarz

Zobacz także

Koniecznie zobacz: