Zmienność pór roku, opadanie liści u drzew liściastych, wymaga, aby w parku i na pozostałych terenach zielonych uwzględnione zostały również drzewa iglaste. Architekci krajobrazu doceniają ich walory dekoracyjne, gdyż są powszechnie wykorzystywane. Najczęściej w parkowych nasadzeniach możemy podziwiać cisy, modrzewie, świerki, jodły, sosny oraz tuje, cyprysiki i jałowce. Świerki należą do najważniejszego rodzaju drzew iglastych. W naszym kraju najpopularniejszym ich reprezentantem jest świerk pospolity. Osiąga on spore rozmiary, posiada stożkową i bardzo regularną koronę. Szyszki zwisające osiągające do 15 cm długości. Bardzo popularny w założeniach leśnych oraz parkowych. Sosny osiągają nawet do 50 m wysokości, są bardzo dekoracyjne ze względu na swoją łuszczącą się korę, długie igły oraz pękate szyszki. Wyróżniamy około 100 gatunków sosny, aczkolwiek w naszym kraju wciąż króluje sosna pospolita. Modrzewie to kolejne bardzo popularne iglaki, jednak w przeciwieństwie do pozostałych gubią igły, tak więc w okresie zimowym tak jak większość drzew liściastych pozbawione są ulistnienia. Osiągają do 40 m wysokości a ich szyszki są małe, skierowane ku górze. Modrzewie najpiękniej prezentują się wiosną, w okresie wypuszczania młodych listków oraz jesienią podczas przebarwiania. Jodły należą do bardzo wysokich drzew, choć mają spore wymagania siedliskowe, tak więc nie wszędzie się udają.
Miejskie życie nie musi być związane wyłącznie z „betonowym” krajobrazem. Jako, że zieleń stała się bardzo ważnym aspektem życia większości społeczeństwa, władze samorządowe również na tej płaszczyźnie realizują bardzo ciekawe „zielone” projekty, choć jak zawsze potrzeby są o wiele większe. Miejmy nadzieję, że dokonania wcześniejszych pokoleń zostaną otoczone należytą opieką, a nowe projekty uwzględnią również gatunki i odmiany, charakterystyczne dla naszego kraju, aby całość założeń wykazywała spójność z otoczeniem.
0 komentarzy