Grujecznik japoński i wspaniały - uprawa i pielęgnacja

Grujecznik japoński i wspaniały - uprawa i pielęgnacja

Skomentuj artykuł

Rodzaj grujecznik (Cercidiphyllum) należy do niewielkiej rodziny grujecznikowatych (Cercidiphyllaceae) – roślin drzewiastych rosnących tylko w Chinach, Korei Południowej i Japonii. Drzewa te w Polsce są mało znane i bardzo rzadko uprawiane. Nazwa Cercidiphyllum oznacza rośliny o podobnych liściach do judaszowca (łac. Cercis), a grujeczniki nazywane są czasem niejudaszowcami. W obrębie rodziny grujecznikowatych występują zaledwie dwa gatunki – grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum) oraz grujecznik wspaniały (Cercidiphyllum magnificum). Znaleziono także skamieniałości dwóch wymarłych gatunków grujeczników C. crenatum i C. obtritum. Botanicy wciąż nie są zgodni czy grujecznik wspaniały jest odrębnym gatunkiem, czy tylko odmianą grujecznika japońskiego (Cercidiphyllum japonicum var. magnificum). Jest on gatunkiem endemicznym japońskiej wyspy Honsiu (rośnie tylko tam) na znacznych wysokościach.

Grujeczniki są roślinami dwupiennymi czyli kwiaty męskie powstają na innym osobniku niż kwiaty żeńskie. Jeśli posadzimy obok siebie osobnik męski i żeński przy odrobinie szczęścia doczekamy się owoców grujecznika – niewielkich (2 cm długości) skórzastych mieszków, przypominających strąki. W ich środku znajdują się małe, brązowe nasiona ze skrzydełkami.



Zarówno kwiaty męskie, jak i żeńskie są mało atrakcyjne - kwitną na przełomie kwietnia i maja. Chwilę później lub prawie jednocześnie z kwiatami pojawiają się młode liście, przybierając malownicze kolory od czerwonobrązowego, poprzez purpurowe, aż do fioletowego. Efekt ten jest niezwykle dekoracyjny i długo pozostaje w pamięci. Liście w miarę wzrostu zielenieją na górnej stronie, a od spodu są jaśniejsze, lekko szarawe. Widać to dobrze podczas podmuchów wiatru, kiedy cała korona pięknie się „srebrzy”. Jednak dopiero na jesieni (czasem już pod koniec września, kiedy wszystkie inne drzewa są zielone) liście grujeczników pokazują swoją prawdziwą urodę zmieniając swój kolor na żółto-pomarańczowy (grujeczniki uznawane są za jedne z najpiękniej przebarwiających się drzew). Nietypową cechą jesiennych liści grujeczników jest ich niezwykła woń, przypominająca zapach pieczonego ciasta lub waty cukrowej, stąd niemiecka nazwa grujecznika - Kuchenbaum, czyli drzewo ciasteczkowe. Niestety liście bardzo szybko opadają, bo już po pierwszych przymrozkach drzewa są całkiem „gołe”.

Grujecznik

Grujecznik

Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum) jest drzewem, dorastającym do 20 metrów wysokości (w swojej ojczyźnie nawet do 30 m). Rośnie średnio szybko, po 10 latach będzie miał nie więcej niż 5 metrów wysokości. Młode rośliny mają pokrój krzaczasty i nieregularny, starsze to wielopniowe drzewa o regularnej, luźnej koronie w kształcie stożka. Liście są okrągławe, z sercowatą nasadą i karbowanym brzegiem, długości od 3 do 8 cm. Bardzo ciekawie prezentuje się odmiana `Rotfuchs`, której liście są fioletowo-czerwone, a jasne użyłkowanie tworzy niezwykłą mozaikę. Odmiana ta jest znacznie mniejsza, dorasta do 5 metrów wysokości. Na uwagę zasługuje także „płacząca” odmiana `Pendulum` o zwisających pędach, często szczepiona na pniu.

Grujecznik

Grujecznik

Grujecznik wspaniały (Cercidiphyllum magnificum) wyglądem prawie nie różni się od grujecznika japońskiego. Ma jednak większe liście – 8-12 cm długości oraz charakteryzuje się powolnym wzrostem. Dorasta zaledwie do 12 metrów wysokości.

Grujecznik

Grujecznik

czytaj dalej...

0 komentarzy

Dodaj swój komentarz

Zobacz także

Kategorie

Koniecznie zobacz: