Sikora bogatka to największa z europejskich sikor i w wielu miejscach najliczniejsza. Zamieszkuje lasy, parki, sady i ogrody, także grupy zadrzewień polnych i miejskich. Gniazdo zakłada najczęściej w dziuplach, chętnie korzysta też z budek lęgowych. Wyprowadza dwa lęgi w roku, składając od końca kwietnia do początku lipca od 6 do 14 jaj. Obie płci bogatki ubarwione są niemalże jednakowo, ale jednak występują różnice w upierzeniu. Samiec wyróżnia się szerszym i dłuższym (wychodzącym od gardzieli po ogon) czarnym paskiem na żółtej piersi i brzuchu oraz błyszczącą czarną głową i karkiem. Samice mają bardziej matową głowę,a czarny pasek na spodzie ciała kończy się już na wysokości nóg. Wierzch ciała oliwkowy, a pokrywy skrzydłowe szaroniebieskie z białym prążkiem. Skrzydła i ogon są czarnoszare, a na lotkach widać poprzeczną białą pręgę. Bogatki mają czarne dzioby, ciemnobrązowe tęczówki oczu i szaroniebieskie dość długie i silne nogi, dzięki którym poruszają się zręcznie pomiędzy gałązkami.
Obie płci są zbliżonej wielkości. Bogatki to ptaki odważne, ciekawskie i przedsiębiorcze. Szybko uczą się nowych sposobów zdobywania pożywienia, jedzą prawie wszystko: od owoców przez nasiona, wszelkie postaci owadów (jaja, larwy, poczwarki i dorosłe osobniki) po padlinę większych zwierząt.

Sikora modraszka jest dużo mniejsza od bardziej znanej sikory bogatki. Łatwo rozpoznać ją po jaskrawo niebieskiej "czapeczce" na wierzchu białej główki. Obie płci ubarwione są jednakowo i zbliżonej wielkości, choć samica ma bardziej matowe i mniej wyraziste barwy głównie na czole i skrzydłach. Skrzydła i ogon są jasnoniebieskie podobnie jak wierzch głowy, grzbiet żółtozielony, spód ciała, pierś i brzuch, żółty z czarnym paskiem pośrodku. Na lotkach znajduje się biały poprzeczny pasek. Czarny wąski pasek oczny sięga od dzioba aż na tył głowy i na karku łączy się. Czoło i policzki białe. Dziób jest czarny, tęczówki oczu są ciemnobrązowe, a nogi szaroniebieskie. Czarny podbródek przedłuża się w czarne linie na bokach głowy, które łączą się, tworząc obrożę. Na karku jasna plamka.
Sikorę modraszkę spotkać można na terenie całego kraju w lasach mieszanych i liściastych. Jak wszystkie sikory, modraszka bardzo szybko porusza się wśród gałęzi często zawisając głową w dół. Modraszka jest gniazdownikiem i jako ptak z tej grupy bije rekordy jeśli chodzi o liczbę znoszonych jaj w jednym lęgu. Potrafi znieść ich nawet 14 (jeden lub dwa lęgi w roku).
Zjada owady (od jaj po imago), pajęczaki i inne drobne bezkręgowce oraz małe nasiona (również drzew). Wiosną oprócz pokarmu roślinnego je również nektar wierzbowy, pączki i soki drzew, a jesienią jagody. W czasie żerowania modraszki zachowują się w interesujący sposób - często wieszają się na końcach najcieńszych gałązek grzbietem do dołu i zbierają z roślin szkodliwe owady, głównie jaja i larwy. Chętnie robią tak w przypadku kasztanowców, które są niszczone przez minujące larwy szrotówka kasztanowcowiaczka. Gdy skończą z oczyszczaniem jednej gałązki przelatują kołyszącym się lotem na następną. Oprócz tego odrywają płatki kory, rozdziobują galasy, liście, łodygi, źdźbła, czyli próbują się do miejsc w których przebywają owady. W preferencjach żywieniowych modraszki pomagają leśnikom i sadownikom w biologicznej walce ze szkodnikami. Zjadają te owady, których w danej chwili jest najwięcej.
Pomimo iż różne gatunki sikor, bogatki, ubogie i modraszki, zamieszkiwać mogą ten sam typ lasu to nie zachodzi pomiędzy nimi konkurencja o pokarm. Poszczególne gatunki mają swoje konkretne miejsca zbioru - sikora modra łowi owady w wierzchołkach i na końcach drzew, bogatka przebywa w najniższych partiach warstwy leśnego podrostu.
Obie sikory podlegają ochronie.