Wśród licznego rodzaju koniczyn, znajduje się wiele gatunków roślin, różniących się między sobą wyglądem, wielkością i wymaganiami. Zasiedlają różne obszary Azji, Europy i Ameryki Północnej, zajmując na ogół stanowiska słoneczne, ciepłe i wilgotne. Bez względu na gatunek, koniczyny są wartościowymi roślinami pastewnymi, chętnie zjadanymi przez zwierzęta roślinożerne i to zarówno dzikie jak i hodowlane.
Opis
Jedną z koniczyn uprawianych ze względu na wartościową paszę jest koniczyna perska lub inaczej skręcona (Trifolium resupinatum). Roślina dorasta zwykle do wys. ok. 40-70 cm. i tworzy cienkie, delikatne, mocno rozgałęzione i pokładające się łodygi oraz liczne, niewielkie, owalne liście. Jej małe, różowo-liliowe, silnie miododajne kwiaty rozwijają się w miesiącach VI-VII i są wspaniałym pożytkiem dla pszczół. Koniczyna perska korzeni się płytko i posiada mocno rozgałęziony system korzeniowy, dlatego jest dość wrażliwa na suszę. W uprawie spotyka się obecnie tylko jedną odmianę jej odmianę – „Accadia”
Zastosowanie
Koniczyna perska na tle innych gatunków wyróżnia się szczególnie wysokimi walorami użytkowymi, porównywalnymi nawet z lucerną. Roślina charakteryzuje się niską ilością surowego włókna, wysoką zawartością białka i składników mineralnych oraz małą ilością suchej masy. Koniczyna perska łatwo się rozmnaża, dobrze kiełkuje i bardzo szybko rośnie, dzięki czemu w jednym sezonie można z niej uzyskać nawet 3-4 pokosy. Ze względu na małą ilość suchej masy, do skarmiania zwierząt hodowlanych powinna być wykorzystywana przede wszystkim w postaci zielonki (do suszenia nadaje się słabiej).
Wymagania i uprawa
Koniczyna perska jest rośliną pochodzącą z rejonu śródziemnomorskiego, a więc z terenów charakteryzujących się stosunkowo łagodnym klimatem. Ma wysokie wymagania w stosunku do temperatury, światła i wilgoci, dlatego może być uprawiana jedynie na stanowiskach słonecznych, ciepłych i dostatecznie wilgotnych. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, świeżych i wilgotnych, nie znosi natomiast podłoża ciężkiego, gliniastego, zimnego i ubogiego w składniki pokarmowe. W naszych warunkach nie przetrzymuje zimy w gruncie, dlatego należy ją traktować wyłącznie jako roślinę jednoroczną.
Koniczyna perska
Siew
Podobnie jak wszystkie rośliny jednoroczne, koniczynę perską rozmnaża się z nasion. Przed ich wysiewem należy dobrze spulchnić, odchwaścić i wyrównać podłoże, a na słabszych glebach zastosować dodatkowo uzupełniające nawożenie mineralne. Nasiona koniczyny wysiewa się płytko, zwykle na głębokość ok. 1-1,5 cm., w rzędach co 20-30 cm. Termin siewu uzależniony jest od pogody (min. temperatura podłoża to ok. 8°C), ale z reguły przypada na drugą połowę kwietnia lub pierwszą połowę maja. Jeśli nasiona będą wysiewane w postaci czystej, norma powinna wynosić ok. 15-20 kg. nasion na 1 ha., jeżeli natomiast będą wchodziły w skład mieszanki np. z trawami, ich zawartość nie powinna być w niej niższa niż 13-15 kg. na 1 ha. Ponieważ w naszym klimacie nie zawsze udaje się zebrać dostateczną ilość wartościowych nasion, lepiej zaopatrzyć się w materiał siewny pochodzący z importu.
Koniczyna perska
Pielęgnacja
Najważniejszymi zabiegami pielęgnacyjnymi w uprawie koniczyny perskiej jest odchwaszczanie pola w pierwszych tygodniach po wysiewie oraz dodatkowe nawadnianie roślin w okresach bezdeszczowych.
Zbiór
Koniczyna wymaga częstego koszenia, inaczej szybko wylega, a liście położone najbliżej podłoża ulegają gniciu. Jeśli roślina została wysiana odpowiednio wcześnie, a warunki atmosferyczne były sprzyjające, plony zielonej masy mogą w sezonie dochodzić do wysokości ok. 70-90 t/ ha.
Choroby i szkodniki
Koniczyna perska nie jest rośliną szczególnie podatną na choroby i szkodniki, chociaż w złych warunkach mogą się jen przytrafić choroby grzybowe (zwykle mączniaki lub rdza) oraz szkodniki (najczęściej wciornastki i oprzędziki). Ponieważ jednak koniczyna uprawiana jest głównie na paszę lub jako pożytek dla pszczół, chorób i szkodników nie należy zwalczać metodami chemicznymi. W razie potrzeby można natomiast zastosować jeden z preparatów uzyskanych na bazie wyciągu z roślin (np. czosnku) lub owoców (np. grejpfruta).
Autor: Katarzyna Józefowicz
0 komentarzy